Wirtualny Zaborów

Klakier

hej,
Chcialabym abyście poczytali wiersze które bardzo lubie..
zamieszczajcie tutaj teksty które dla was coś znaczą...

pozdrawiam

Klakier

"W takich nocach się lęgną
same mary tylko i skrzydła nawałnic
Takie noce się kann i
przez wiatr odeIWaną ręką
Takie noce dymią padliną
gnijącym runem obłoków
błądzący po nich giną
w lęku i mroku.
Takie noce rodzą tylko zwierzęta:
konie bez głów i koty ziejące płomieniem,
i płynie w nich ziemia przeklęta
głuchym strumieniem.
Jakże te noce przemógł
które rosną jak trupi obrzęk
i jak ryby duszą się niemo?
Jakże w nich zrodził się olbrzym?

A miał Tytan ramion dwoje gałęzi
jak mosiądz, co się w słońcu wygina
i oczy, jakby w nich niebo uwięził
albo jakby mu błękit spojrzeniem
przez głowę na wylot płynął.
A nad głową koronkę włosów
do ptaków podobną koloru róży czy rtęci,
spadającą na wysmukły pomnik twarzy
kiedy w drogach złocistych brodził
w płomieniami płynącym zachodzie
i tętniące cyklony marzył.
Kiedy świt jak owoc mleka dojrzewał
w kolorowych szybkach jaskin
ruszał Tytan przez dzwoniące jaskry
jak przez gwiazdy wdeptane w trawę,
i melodie echem śpiewał,
a przed sobą pędził jak korabie
zamyślone, koczujące jak owce
w szczerym srebrze wykute lodowce.
A spod stóp się sypały lawiny.
jak odłamki kroków wędrujących
przez pustynie planet innych,
przez kotliny zatopione słońcem,
poprzez ziemię jak wielką przyczynę
zgasłych studni i źródeł bijących.
Parły trąby miedziane wichury
w kolorowy codzienny zachód,
pędził Tytan bezimienne góry
nad koralowy wodopój,
gdzie jak senne zwierzęta - łapą
przecierały znużone oczy,
zanurzały pyski w spokój
w aksamitne fale nocy.
Czegóż więcej potrzeba, gdy głos twój
budził gór żelazny obryw?
Czegóż więcej trzeba oczom modrym,
a tak w smutek patrzyły prosto,
że aż śmiercią lodowatą wiało od nich?
Nosił Tytan w piersiach mocnych
wyrojone w groźną noc narodzin
mutne serce wykarmione na wyjących wichrów głodzie,
smutne serce wybujałe na lamentach ptaków nocnych,
na modlitwach psów - rzucanych w tarczę snów okrągłą -
dziwne serce zamiast serca - obłok.
(...)"

Klakier

"W potoku włosów twoich w rzece ust
kniei jak wieczór ciemnej
wołanie nadaremne
daremny plusk

Jeszcze w mroku owinę, tak jeszcze różą nocy
i minie świat gałązką, strzępem albo gestem
potem niemo się stoczy
smugą przejdzie przez oczy
i powiem: nie będąc - jestem

Jeszcze tak w ciebie płynąc, niosąc cię tak odbitą
w źrenicach lub u powiek zawisłą jak łzę
usłyszę w tobie morze delfinem srebrnie ryte
w muszli twojego ciała szumiące snem

Albo w gaju, gdzie jesteś
brzozą, białym powietrzem
i mlekiem dnia
barbarzyńcą ogromnym
tysiąc wieków dźwigając
trysnę szumem bugaju
w gałęziach twoich ptak

Klakier

BALLADA O POCIĄGU K.K BACZYŃSKI

Na małych, nieznanych stacjach
są pociągi martwe i puste
gdzie cień dróżnika wypadł z czasu i usnął
w żółtych, dworcowych akacjach
Czas zatrzymany przeciągle dyszy
Te stacje są w Singapur, pod Warszawą i w Miami
i prowadzą je zawsze w szarym bezruchu ci sami
maszyniści umarli od trwogi i ciszy

Czekam na dworcach samotnych i pustych
licząc gasnące żarówki gwiazd
Chodzę powoli, staję przed lustrem
obcych, sczerniałych pejzaży miast
Jest coraz dalej, mży sufit echa
w takcie wagonów upływa las
Już za daleko smutek przejechał
w noce gwiaździste, noce bez gwiazd
Obce pejzaże są jak pocztówki
zwierzęta wycięte są tylko z atlasów
Już wyminąłem jasne i ciemne
widoki wszystkich epok i czasów (...)

Klakier

PRAGNIENIA K.K.Baczyński

Co dzień kochając cię płaczę
tęsknię za tobą patrząc
oczy mi popieleją
wiedzą, że nie zobaczą

A z ciebie gorycz płynie
jak w niebo dym spokojny
dzień jak liść kruchy się zwinie
i ptak, co w śpiew niezbrojny

Przysiadają na mnie modlitwy
przelotne, ach, przelotne
Elementarne bitwy
trwożne, samotne.

Uczę się ciała na pamięć
i umiem. Widać dusza
jest jeszcze, która kłamie
a we mnie śmierć porusza

Po snów kipieli ciemnej
szukam cię, tak się spalam
ręce mi nadaremne
jak ptak, co gniazdo kala

I może by w milczniu
i w cierpieniu by może
cóż, kiedy nocy grożę
niedowidzeniu

I takim ci ja hardy
jak ręce co rycerzom
przypinają kokardy
w których siłę nie wierzą

I takim ci ja mocarz
że kiedy słów nie trzeba
nie umiem stworzyć nieba
miłością w oczach

Klakier

JESIONY (L.Falinski, R.Riedel-K.Galas)
Te same mury od rana
Te same stoły odrapane
Te same twarze, te same słowa
Od lat, już bardzo dobrze znane
To samo miejsce już od lat
Ci sami ludzie obok Ciebie
Twój mały, półprywatny świat
Czy tylko Twój, Ty nie wiesz
Czy tylko Twój, Ty nie wiesz,
Z nadzieją patrzysz na kufla dno
Zostało jeszcze trochę piany
Tam Afrodytę wypatrzyć chcesz
Lecz wzrok Twój już pijany
I znów wychodzisz z piany pijany
Z przybitą do ramion głową
Szukasz gdzieś wyjścia, lecz
Wokół ściany zamknięte w krąg
Zamknięte w krąg
Wokół ściany...ściany...to samo...miejsce...od lat...
I...ludzie...ci sami...
Twój mały, półprywatny świat
Twój mały...półprywatny świat
Czy tylko Twój ?
Ty nie wiesz
Ty nie wiesz, nie
A wokół ściany zamknięte w krąg